OVER HET WERK
Groepswerk
blauw
– before the process Acryl op doek – Monique Bol
– poem Gedicht – Monique Bol
– inspired by the loved one Acryl op doek – Patricia Verbelen
– inspired by the artist Acryl op doek – Lieve Van Gerven
– inspired by the poet Acryl op doek – Monique Bol
Tijdens een workshop in Brussel mochten de deelnemers een foto uitkiezen. Daarmee maakten ze associaties, via improvisatie en belichaming, of door te verklanken en te beleven. Ook mochten ze gebruik maken van symboliek. Ze vertelden aan de groep over wat dit met hen deed.
Monique Bol koos een werk uit van Randall, waarbij twee personen met de rug naar elkaar zitten. Na het denkproces ontstond het gedicht blauw. Daarna schilderde ze in acryl op vier doeken telkens een blauwe achtergrond.
Ze koos twee deelnemers uit; een geliefde die net een partner verloor en een kunstschilder. Ze nodigde hen uit om op een van de blauwe doeken hun impressie van het gedicht blauw uit te werken in acryl.
Het gedicht en de vier doeken vormen een sprankelend geheel, dat geen verdere toelichting hoeft. Veel dank aan kunstenaar Lieve en rouwende Patricia.
‘blauw’ voorgedragen door Monique
Gedichten door Monique Bol
perspectief
Dit is het openingsgedicht. Het vertelt over het verlies van een geliefde. Het gemis is er elke dag, maar vooral op verjaardagen en feestdagen, op 1 november en de dagen bij de datum van het overlijden, voelen we de behoefte om onze geliefde te herdenken.
landing een
We bezoeken een tentoonstelling en lopen langs negen werken die rouw en verlies belichamen. We merken wat de kunstenaar beoogde en wat het werk doet met ons. We maken kennis met elkaar en met het project. Er is hoop.
landing twee
We leren de deelnemers kennen, luisteren naar hun verhalen. Vertellen over verlies kan helend werken.
edelstenentroost
Alles kan een handvat bieden dat troost brengt. Zelfs stenen.
raakpunten
Of wat er gebeurt als een kunstenaar, een rouwende en een dichter elkaar bij toeval ontmoeten.
landing drie
Een rouwende en een dichter creëren samen een collage om de geliefde overledene te gedenken. Een fijne ervaring voor beiden.
brandweervrouw
De dichter en de rouwende leren elkaar steeds beter kennen. Bij een toevallige ontmoeting vertelt de rouwende hoe ze tijdens een workshop een porseleinen hartje kapot moest breken. Het schaaltje diende als symbool van haar eigen gebroken hart om het gemis van haar geliefde. Daarna lijmde ze het gebroken hart volgens het principe van kintsugi. Dit is een Japanse techniek om gebroken porseleinscherven te lijmen met goudverf, waarbij de breuklijnen door het goud benadrukt worden.
Onze rouwende wist er zich geen blijf mee. Haar kleinzoon bood aan om haar te helpen om het hart te lijmen. Op dat moment besefte ze hoe haar gezin haar helpt om zowel het hart als zichzelf te helen. De kracht van haar gezin geeft haar moed om verder te gaan, de herinneringen te koesteren.
OVER DE KUNSTENAAR
Monique Bol (1966) ontdekt de kracht van de flow die opborrelt tijdens het schrijven van sonnetten. Evengoed houdt ze van freewheelen op papier. Ze schrijft over het leven van alledag, in toegankelijke vrije gedichten. Ze werkt met dubbele bodems voor wie ze wil ontdekken. Ze wint poëziewedstrijden en publiceert in gelegenheidsbundels. Ze is klimaatdichter. Twee jaar lang is ze stadsdichter in haar geboortestad Hoogstraten. Af en toe is ze te strikken voor een (huiskamer)optreden.
In 2021 debuteert ze bij C. de Vries-Brouwers met er liggen twee holtes op je kussen. In maart 2025 verschijnt de bundel we tellen ons in kamernummers.
Biënnale Cultuurvuur 2026 